काळाच्या ओघात घाव भरतात कदाचित
पण दुभंग दरी ओलांडायची शामत
त्या काळाचीही नसते बहुदा ...
काळ लावू बघतो त्या दुभंग दरीला
लिंपण, भरू लागतो तिची खोली आनंदाने
पण या आनंदाने दरी भरू लागायची
तर वाढत जाते ....
एक फुंकर फक्त आठवणींची
आणि पुन्हा घुम्म दुभंग दरी ....
त्या खोलात डोकावण्याची
हिम्मत नसते खरे तर
ऐलतीरावर दरीच्या सुखाने सांडलेला
ओथंब मेघ ....
पैलतीराला झाकून टाकतो अलवार
धुकदुलाईने
पण मग शिशिर येतो
सुरु होते पानगळ
ऐलतीरावर श्रावण झडून जातो ...
पैलतीराच्या सीमा मग ठळक होतात
आणि मग डोकावलेल्या दुभंग दरीत
उरली पानगळ निर्माल्यासकट गळून जाते ....
वाटत दोन शकलं व्हावीत देहाची
वाटून द्यावीत दोन्हीकडे
पण शकलं देहाची नाहीच होत कधी
तो शाप मनाला ....
अनुजा
No comments:
Post a Comment